_.

απο πισχαζόν02

ΝΑΙ αλλα
και να ηξερες τι στον πουτσο θα εκανες

θα ελεγες: ρε μεινε λιγο ακομα
και θα εμενα και ποσο θα εμενα, ενα τεταρτο μια ωρα μια μερα ΠΟΣΟ;
ή θα ελεγες σαγαπαω, τι θα ελεγες;
κι αν το χεις πει τοσες φορες τι διαφορα θα κανει,
ετσι κι αλλιως οτι και να εκανες οτι και να εκανα

ακομα κι αν σε ειχα δει 2 ωρες παραπανω
και σου ειχα πει χιλιες χιλιαδες σαγαπαω παραπανω,
παλι θα εφευγες και παλι θα μου ελειπες τωρα


η φαση ειναι
ποτεδενξερειςποιαειναιητελευταιαφοραπουθαδειςκαποιον

|•

my brother is an only child

από κει μέχρι αλλού

τέλειωσες 6 και νύχτα πια. 

πάνω σ αύτο που με κουβαλάς, καβαλάμε και τ' αστέρια.

στρήψε παραλιακή.

χτυπά ο αερας το μαλλί, κι η αλμύρα την ψυχή μας.

-Φόρα αυτό.

-Όχι θελω να μιλάμε.

μαζί, 

οι τόσο πλούσιοι, 

ταξιδεύουμε στο φτωχό  κόσμο που μας αφήσαν φεύγοντας.

24/02/13, για την Ξένια.

μελανχολικός της ζωής άνεμος είμαι που απέμεινα σ' ένα χθες.

θα δινα τα παντα να καω στη ματια σου
στο γελιο σου να .. ξανα τα ονειρα μου.

-_

απο πισχαζόν02

ειναι 5.04 και εξω βρεχει κιτρινη βροχη.
τα μωβ παπουτσια ταιριαζουν με την κιτρινη βροχη κι ειχα και μια καλτσα μαυρη και μια λεοπαρδαλε.
και βουταω σε ολες τις λακουβες γυρνωντας απτο ντεκαντας και γαμωτο ετσι οπως προχωρουσα ηθελα τοσα πολλα  να πω μα ως συνηθως εξατμιστηκαν.
δεν εχει να λεει,



8/2/09 Κατερινα.

William Shakespeare

When I saw you

I fell in love, 

and you smiled

because you knew.

Ελύτης

Αν δεν σου λείψει ένα κομμάτι ζωής, όνειρα μην περιμένεις.

///

ειναι το βαθυτερο αγγιγμα

.

απομάκρυνση

Απέδειξα μαθηματικώς

Πώς με τη μέθοδο των δύο είναι αδύνατο

Το μέτρημα των άστρων. Ο καθένας βγάζει

Διαφορετικό αποτέλεσμα απομάκρυνσης. ΚΔ

...

Το τερατώδες αριστούργημα

Με παίρνει αλαμπρατσέτα η Επανάσταση

βγαίνουμε βόλτα οι δυο μας

στις φωταγωγημένες λεωφόρους

αργά τη νύχτα η ώρα 2

μετά την ποίηση που ξαγρυπνάνε ακόμη

ανύσταχτοι κομμουνιστές μελετώντας τον Λένιν

προσπαθώ να μη σκύψω ούτε χιλιοστόγραμμο

από τη χαρά μου

καμαρώνω σα γύφτικο σκεπάρνι

και με το δίκιο μου λέω

γιατί πίσω από τους κορμούς των δέντρων

με παραμονεύουνε χίλιοι χαφιέδες

και με φοβούνται στρατηγοί

δικτάτορες συνταγματάρχες

βασιλιάδες στρατοδίκες

παρ' ότι δεν έχω στην κωλότσεπη μπιστόλι

ούτε γροθιά σιδερένια

ούτε σουγιά να κόβω το ψωμί μου

ούτε μπαστούνι ούτε γεράκι

τίποτα τίποτα

πάρεξ ένα τρεμάμενο χαμόγελο μπροστά στο θαύμα του κόσμου που ετοιμάζουν

οι πραγματικοί επαναστάτες.

(Γιάννης Ρίτσος «Το τερατώδες αριστούργημα» - Αθήνα, Κάλα­μος - 1977)

ακόμα κι αν φύγεις κι αν φύγω,
ένα κομμάτι αυτών που γράφω θα 'ναι πάντα για 'σένα.

---

Λόγος και Φωτογραφία

Μία φωτογραφία αξίζει ακριβώς όσο και μια λέξη.

Αρκεί, τόσο η μία όσο και η άλλη, να υπηρετούν τη δική τους ιδιαιτερότητα.

Πλάτων Ριβέλλης

∞

Φτου ξελευθερία.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ 1948

Κρατῶ λουλοῦδι μᾶλλον.
Παράξενο.
Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου
πέρασε κῆπος κάποτε.

Στὸ ἄλλο χέρι
κρατῶ πέτρα.
Μὲ χάρη καὶ ἔπαρση.
Ὑπόνοια καμιὰ
ὅτι προειδοποιοῦμαι γι᾿ ἀλλοιώσεις,
προγεύομαι ἄμυνες.
Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου
πέρασε ἄγνοια κάποτε.

Χαμογελῶ.
Ἡ καμπύλη του χαμόγελου,
τὸ κοῖλο αὐτῆς τῆς διαθέσεως,
μοιάζει μὲ τόξο καλὰ τεντωμένο,
ἕτοιμο.
Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου
πέρασε στόχος κάποτε.
Καὶ προδιάθεση νίκης.

Τὸ βλέμμα βυθισμένο
στὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα:
τὸν ἀπαγορευμένο καρπὸ
τῆς προσδοκίας γεύεται.
Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου
πέρασε πίστη κάποτε.

Ἡ σκιά μου, παιχνίδι τοῦ ἥλιου μόνο.
Φοράει στολὴ δισταγμοῦ.
Δὲν ἔχει ἀκόμα προφθάσει νὰ εἶναι
σύντροφός μου ἢ καταδότης.
Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου
πέρασ᾿ ἐπάρκεια κάποτε.

Σὺ δὲν φαίνεσαι.
Ὅμως γιὰ νὰ ὑπάρχει γκρεμὸς στὸ τοπίο,
γιὰ νά ῾χω σταθεῖ στὴν ἄκρη του
κρατώντας λουλούδι
καὶ χαμογελώντας,
θὰ πεῖ πὼς ὅπου νά ῾ναι ἔρχεσαι.
Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου
ζωὴ πέρασες κάποτε.

Κική Δημουλά

..

άτιτλο

Κρίση άσθματος

Όταν σε πιάνει κρίση άσθματος δεν μπορείς να αναπνεύσεις. Όταν δεν μπορείς να αναπνεύσεις δυσκολεύεσαι να μιλήσεις. Η πρότασή σου περιορίζεται από την ποσότητα του αέρα που μπορείς να βγάλεις απ' τα πνευμόνια σου - ποσότητα εξαιρετικά λιγοστή, τρεις με τέσσερις κουβέντες πάνω κάτω. Αυτό σε κάνει να δίνεις σημασία στη λέξη. Περνάς από κόσκινο τους σωρούς των λέξεων που σου κατακλύζουν το κεφάλι, διαλέγεις τις πιο σημαντικές. Κι αυτές ακόμα σου κοστίζουν! δεν είσαι σαν τους υγιείς που τις ξεφουρνίζουν όπως πετάμε έξω τα σκουπίδια. Όταν λέει κάποιος πάνω στην κρίση  «Σ' αγαπάω», ή «Σ' αγαπάω τρελά», υπάρχει διαφορά. Διαφορά μιας λέξης, που είναι όμως υπεραρκετή, αφού μπορεί να είναι η λέξη: «Στάσου», «Αναπτευστήρας» ή ακόμη «Ασθενοφόρο».  Έτγκαρ Κέρετ 

μη με κοιτάζεις πρόσωπο

..

μαζι

γέννηση

ασπρόμαυρη φωτογραφία

Η ασπρόμαυρη φωτογραφία δεν είναι τίποτε άλλο από την πραγματικότητα ειδωμένη και αποτυπωμένη με την ωμότητα του άσπρου-μαύρου. Το χρώμα απουσιάζει και μαζί του και το συνηθισμένα "ωραίο", το καθημερινό και κάποιες φορές σχεδόν αδιάφορο, "όμορφο". Δεν εντυπωσιάζει με την πληθωρικότητα και τον κορεσμότου, το μάτι. Η φόρμα καλείται να καλύψει την απουσία του, να πάρει τη θέση του και να γίνει το κύριο και το στατικό σημείο της εικόνας. Οι τόνοι του γκρίζου, η τονικότητα, το άσπρο και το μαύρο, λειτουργούν σαν το σχέδιο στη ζωγραφική. Όσο πιο γερό, σωστό και δεμένο τόσο πιο εύκολα θα σταθει το χρώμα πάνω του. Στην ασπρόμαυρη φωτογραφία δε θά'ρθει το χρώμα να καλύψει το σχέδιο. Αντίθετα, είναι από μόνη της ολοκληρωμένος πίνακας. Η λιτότητα του μέσου, ο μουσικός μινιμαλισμός της, είναι που την κάνουν τόσο ξεχωριστή. Απλή, λιτή και απέριτη στηρίζεται μόνο στις φόρμες της, στους όγκους της και στη φωτοσκίασή της. Φυσικά κάθε ασπρόμαυρη εικόνα δεν είναι ούτε έργο τέχνης, ούτε καν ένας "πίνακας" από μόνη της. Δε φτάνει το ασπρόμαυρο φιλμ, τα χημικά και το χαρτί για να γίνει μια εικόνα πραγματικά ενδιαφέρουσα. Θέλει πολύ καλή σύνθεση, "κάδρο", ματιά, στιγμή, που είτε τα έχει μια εικόνα και ξεχωρίζει, είτε δεν τα έχει και περνά απαρατήρητη και αδιάφορη. Θέλει και "τύχη" όπως και η φωτογραφία στο σύνολό της. Μα πάνω απ' όλα θέλει δουλειά, δουλειά, δουλειά. Θέλει σοβαρή αντιμετώπιση, σπουδή και αέναη μαθητεία. Νίκος Κουτσοπάνος

λιανo

"Φοβήθηκα τη μοναξιά και φαντάστηκα ανθρώπους." ΚΔ

Η ιδέα πριν τη δημιουργία

Γράφει η Χρύσα Ξουβερούδη (ιστορικός τέχνης)

Στον 20 αιώνα η σύνδεση με το πραγματικό δεν αποκαλύπτεται μέσα από μια ζωγραφική-παράθυρο στον κόσμο, από την πιστή εικαστική απεικόνιση αυτού που αντίκειται αλλά από την υπέρβαση των ορίων, των αρχών και  των κανόνων. Το αντικείμενο μπορεί να στέκεται απέναντι, στο δικό του χωροχρόνο, να συνθέτει τη δική του πραγματικότητα, να πλέκει τη δική του ιστορία με εικαστικά ή όχι μέσα, να αμφισβητεί και να αμφισβητείται, να ορίζει και να ορίζεται. Όρια, η λέξη που εισέβαλε δυναμικά στο χώρο της τέχνης και της θεωρίας της, καθώς τα ρεύματα και οι τάσεις του προηγούμενου αιώνα ήρθαν σε ρήξη με τις παραδοσιακές αξίες και αρχές της καλλιτεχνικής έκφρασης. Ό,τι παραδίδεται, αντιμετωπίζεται με καχυποψία, ό,τι κληροδοτείται δύναται να αποποιηθεί, ό,τι έχει δομηθεί από ακαδημαϊκούς και ειδήμονες αποδομείται. Μένει η ιδέα, που o Leonardo πρώτος ανέδειξε την αξία της, ως πρωταρχικής πηγής δημιουργίας και η ιδέα δεν περιορίζεται πια σε συγκεκριμένα εικαστικά μέσα, υλικά και τεχνικές αλλά αισθητοποιείται μέσα από μία δυναμική συνδιαλλαγή με τα υλικά και το χώρο.

Στο πλαίσιο του κυβισμού η ζωγραφική επιφάνεια δέχεται την εισβολή πραγματικών αντικειμένων και συνομιλεί μαζί τους, συγχέοντας το πραγματικό με το εικαστικό. Στη συνέχεια ο ντανταϊσμός, με σημαία την αμφισβήτηση, θα δώσει εικαστική αξία στο πραγματικό αντικείμενο –ready-made- και θα προχωρήσει στο assemblage, την εικαστική συναρμογή αντικειμένων μέσα σε ένα πλαίσιο. Η τέχνη παρασύρεται από το καινούριο κι αναζητά νέους δρόμους για να το εκφράσει, έτσι όταν η καλλιτεχνική σκυτάλη  θα περάσει στην Αμερική, όλα παρασύρονται στη δίνη της νεωτερικότητας. Ο Rauschenberg σε μια δραματική εξπρεσιονιστική κατάθεση επεμβαίνει πάνω στο στρώμα του με χρώμα κι από τον πίνακα κάνει το βήμα προς την εγκατάσταση. Το άνοιγμα στο χώρο οδηγεί στο environment κι όταν δραματοποιείται περνάμε σε μορφές τέχνης όπως η performance και το Happening. Ήχος, φως, χρώμα δημιουργούν περιβάλλοντα με δράση. Η δράση αισθητοποιείται και μέσω της video art που αρχίζει από τη δεκαετία του ’80 και γίνεται ιδιαιτέρως δημοφιλής. Η ανάδειξη της ιδέας και του λόγου πίσω από την εικαστική πράξη οδήγησε στην εννοιολογική τέχνη με πολυποίκιλες σημάνσεις.

Όλες αυτές οι τάσεις μπορούν να συμπορευθούν στην προσπάθεια να συνδέσουμε την τέχνη με τη ζωή, να αποδείξουμε πως η καλλιτεχνική δημιουργία δεν περιορίζεται στους τοίχους ενός ατελιέ, μιας γκαλερί ή ενός μουσείου αλλά σπάει τα συμβατικά δεσμά για να συνομιλήσει ενεργά με την κοινωνία. Το φαγητό είναι ζωτικής σημασίας για το σώμα και η τέχνη για το πνεύμα κι επειδή ‘ουκ επ’ άρτω μόνο ζήσεται άνθρωπος’, αναζητείται η γνήσια εικαστική έκφραση που θα δώσει ελπίδα προτείνοντας την ιδανική συνύπαρξη της αληθινής τροφής και της αληθινής τέχνης.